Ljóðstafur Jóns úr Vör 2004

Hann lét sem hann væri hvorki hér né nú

eftir að hann kom af sjónum um vetur

og kallaði til vitnis þokuna

sem hann var vanur að sveipa sig þegar hann fór með konunni í fatabúðir

í leit að því sem hann sagði að fengist ekki.

Hún hafði þessa löngun að gera hann sælan

þótt sjálfum þætti honum hann vera staddur í fjarska

og gömlu fötin enn dýrleg.

Kominn heim lagðist hann venjulega í nýju jakkafötunum upp í eftirlætissófann sinn.

Þegar hann hafði sofnað út af lagði hún eyrað að brjósti hans.

Þá heyrði hún lágvært garg í fugli og öldunið.

Á sömu stundu fannst henni sófinn svífa yfir úthafinu

og hamingja þeirra nærri.